documentaires
Vanaf het begin van mijn filmmakers bestaan maak ik analoog aan de te maken film foto’s – en heel vaak nog op fotorollen geschoten – van de personages. Ik heb het plan opgevat een fotoboek te maken met foto’s van de hoofdpersonages tijdens de opnames en – indien mogelijk – een meest recente foto. En daarbij een tekst hoe het de mensen in de tussentijd is vergaan. Er zijn behoorlijk wat gefilmde hoofdpersonen die overleden zijn. In de loop van dit jaar hoop en wil ik het boek laten verschijnen.
Alweer een paar weken terug van ‘de laatste keer opnames maken in Kenia’. Voor de documentaire ‘Afrikaanse bruid’ (werktitel). Deze achtste keer is Jos Driessen, de cutter van deze film, meegegaan. Het was een fantastische samenwerking. De film gaat over de Belgische Gilbert die een relatie heeft met de Keniase Hellen. Tussendoor date Gilbert met verschillende andere Keniase dames, met alle gevolgen van dien.
Is er volledige vrijheid van meningsuiting in Nederland? “Natuurlijk”, zullen vele mensen zeggen. Ik ben nu zo’n beetje 30 jaar filmmaker en kan dat jammer genoeg allerminst beamen. Allereerst door de mensen die ik film, regelmatig ben ik in het verleden bedreigd om iets niet uit te zenden. Anderzijds de media die het uitzenden, ook zij hebben hun aanmerkingen. Politieke correctheid zou ook een reden kunnen zijn het niet uit te zenden, of wat dan ook. Zelf vind ik het heel belangrijk dat alle stemmen uit de samenleving gehoord worden en dat de journalist/documentaire maker daar het woord ‘waarom’ en ‘de harde feiten’ bij plaatst.
Gisteren had ik een afspraak om 11.00 in een kroeg in het stadje Menen in België, nabij Kortrijk en Lille. Ik was er al om 9 uur en wat doe je dan? Een kopje koffie in een kroeg die dan al open is, en dat was café Post. Meestal is zo’n café een stek voor de lokale zuiplappen, en meestal hubben ze van het ene zuipcafé naar de andere in de vroege morgen. Er zijn er vaak maar een paar in een klein stadje. Ik kom binnen en bestel een kop koffie. Een paar mannen zitten aan de koffie en ‘vroeg-bier’. Een zwart-witte, wanhopige Hazes naast een pak soep en worsten aan de muur. Wat kan een mens gelukkiger maken, dan met ‘I’am a dreamer’ van Neil Young, kamerplantjes voor de ramen, Hazes aan de muur, en een schoolgaande jeugd in de regen? Niets dus, het opperste geluk.
In de nieuwe 45 minuten durende documentaire ‘Verloren Dochters’ staat Anita de Wit, oprichtster van ‘Het Vlinderhuis’, centraal. ‘Het Vlinderhuis’ is een opvang voor slachtoffers van loverboys. De slachtoffers keren soms na jaren weer terug in de samenleving, vaak succesvol. Alleen is er één slachtoffer die daar tot nu toe niet in slaagt: Angelique, de 25-jarige dochter van Anita. Ze haalt alles uit de kast haar eigen dochter, verslaafd en prostituée, te helpen. Zal ze daarin slagen? Een ander meisje, Xandra, verblijft al 2 jaar in ‘Het Vlinderhuis’. Ze heeft veel last van herbelevingen, een korte staat van bewusteloosheid waarin ze als in een nachtmerrie weer samen is met haar loverboy. Om met het verleden in het reine te komen, wil ze een ontmoeting met haar loverboy. Zal ze daarin slagen? Uitzending: 18 februari, NPO 3, 21.00.
Voor de vierde en laatste keer in Kenia gefilmd. Ik arriveerde een dag nadat El Shabaab had toegeslagen op de universiteit van Karissa, 148 doden en veel gewonden. Heb ik er in de afgelopen twee weken iets van gemerkt, op straat, in de bus e.d.? Toch wel, we zaten in Ukunda, een plaatsje aan de kust vlakbij Mombasa, natuurlijk zijn alle hotels vrijwel leeg. Het is op straat moeilijk filmen of fotograferen, er wordt snel gedacht dat je iets met El Shabaab hebt. Dat gaat ver: zo wilde ik een close van een deurknop filmen. Van de eigenaar mocht dat niet, ik kon banden hebben met de terreurbeweging. In Ukunda – de plaats waar ik filmde – zijn afgelopen zaterdag twee terreurverdachten doodgeschoten door de politie. Of het daadwerkelijk terroristen zijn, wordt onderzocht. In Mombasa vrijwel geen blanken te zien. In de bus van Mombasa naar Nairobi werden we door iemand van de busmaatschappij gefilmd, voor het geval we overvallen zouden worden door El Shabaab of dat iemand van de passagiers een terrorist zou zijn en alle niet-moslims passagiers zou neerknallen. Ik, als blanke christenhond, zou zeker het haasje zijn. In de kranten stond dat alle christelijke kerken beschermd zouden worden door politie, leger. Ik ging de kathedraal van Mombasa bezoeken op zondagmorgen, de kerk was afgeladen met mensen, maar drie beveiligers zonder zware wapens stonden bij de toegangspoort. De voetgangers konden gewoon doorlopen, alleen auto’s werden gecontroleerd. Eergisteren was er een elektriciteits explosie op de universiteit van Nairobi. Iedereen dacht aan een terreur aanslag, veel studenten sprongen in paniek uit ramen. Gevolg, 141 gewonden en 1 dode (zie onderstaand artikel). Het is duidelijk: DE ANGST REGEERT. (dit schreef ik op 14 april j.l. in Nairobi, sinds 15 april j.l. weer in Nederland)
