Op de foto zie je hoe ik elke avond en deel van de nacht  – kon toch niet slapen van die shitmuggen –  schrijvend op bed op mijn hotelkamertje in Nairobi doorbracht en breng. Wel beschermd door een muskietennet, helpt dus weinig, heb er alweer een paar gekild. Wat blijft me nou het meest bij van deze trip? De ‘mogelijkheid van bomaanslagen door Al Shabaab’ of ‘dreiging van ebola’? Nee, niet echt en beiden schijnen volgens de mensen wel mee te vallen. Wat dan wel? Naast de te gekke opnames, gewoon de mensen. En ook – al is dat heel bekend megaprobleem in de wereld – de armoede, toch weer het verschil tussen arm en rijk. Al ontstaat hier wel een middenklasse.

Vanmiddag ging ik weer een stukje lopen, hetzelfde stukje en veel dezelfde mensen. Het valt op – al heb ik maar een paar keer hetzelfde stukje gelopen – dat de mensen me schijnen te kennen: “Jumbo” (is ‘hallo’ tegen een blanke), “Jumbo”. En soms een praatje. Erg leuk. Onderweg kwam ik de sprintende suikerriet verkoper tegen, hij deed zijn best om een zakje suikerriet aan een passerende automobilist te geven. Het lukte. Hij staat de hele dag achter zijn kruiwagen met stokken suikerriet erop, somber vooruit starend, een lange magere jongen. Heel mooi gelaat, zijn 12-uurtje bestaat niet uit een stukje suikerriet, maar een stukje brood. Een doodarme jongen die probeert te overleven. Ik liep een stukje verder een verlaten weg in. Ik zag het jongetje al van verre, 4 of 5 jaar. In smerige kleren. Ik wist dat hij mij geld ging vragen……. En ja, hij keek me aan, stak zijn handje uit en “please”. Ik gaf natuurlijk wat, wat anders? Veel mensen denken en zeggen: “als je bedelende mensen wat geeft, leren ze nooit zelf geld te verdienen!” Zal wat inzitten. Van de andere kant denk ik: “dan kan dat jongetje misschien iets lekkers kopen en heeft ie weer een leuk momentje”. Korte termijn denken natuurlijk. Een stukje verder liep ik langs een super hamburgrestaurant. Arm en rijk vlak naast elkaar, het valt niet uit te leggen, althans voor mij. Ik herinner me, toen ik die overweldigende armoede  in 1976 in Bombay/India voor het eerst zag, dacht ik: “ik ben in de verkeerde film terechtgekomen”.  ‘Nee dus’, het went nooit. Ik weet dat er duizenden redenen zijn waarom de wereld zo in elkaar zit, maar is dit het dan? Overdadig bezit zou je bijna crimineel gaan vinden. Aan de andere kant hoor je ook veel dat ‘die mensen in hun armoede juist heel gelukkig zijn’. Ik weet het niet, in elk geval zit ik straks weer met mijn dikke reet op weg naar Nederland………..

Net een week gedraaid in een dorpje aan de kust van Kenia, fantastische opnames gemaakt. Nu weer terug in Nairobi en om de tijd de doden, het vliegtuig naar Amsterdam vertrekt morgenvroeg, gewerkt op de laptop. Gisterenmiddag begonnen met de opzet van een nieuwe documentaire, over de schrijver Mano Bouzamour, en het herschrijven van een verhaal voor weer een nieuwe film. Tussendoor wandelingetjes gemaakt in de buurt, een wijk die gedomineerd wordt door een moskee, waarin veel Aziaten wonen. Geen westerlingen gezien op straat. Ik begon te schrijven op de gang van het hotelletje, toen op mijn kamer en uiteindelijk op bed. Ik kon niet slapen van die rotmuggen, ondanks een muggennet – ben ook paranoïa van die shit insecten – en heb het geschrijf afgemaakt.

Ik zal waarschijnlijk 1 of 2x nog terugkomen in Kenia, de film afmaken, en zal rond het voorjaar van 2015 klaar moeten zijn. Het is een low budget film die ik samen met oud diplomaat/journalist Robert van Lanschot maak. Het wordt iets bijzonders, toch een te gek vak………ondanks die rotmuggen en de rest.

.

In een kroeg in Portugal ontmoette ik hem, een deemoedig kijkende man, hij vertelde me dat hij als sergeant in 1974 en 1975 in Guinee Bissau gevochten had. Overal vindt je ze: jonge en oude mannen die elk moment van de dag terugdenken aan hun oorlogsverleden, ze zullen er nooit los van komen. “Elke oorlog is gruwelijk, ook mijn oorlog”, fluisterde deze man me toe.

Ik kom terug van een reis uit Duitsland en daar lag de lang verwachte brief van het CBR. Nerveus opengemaakt en ja hoor: ik ben geslaagd voor het ALCOHOLSLOT-PROGRAMMA, na 2 jaar opgefokt in de auto gereden, steeds naar het schermpje kijken of er ‘blazen’ opflikkerde (bij instappen 1x blazen, en tijdens rijden 3x per uur blazen, meer als 3x niet, fout, of met alcohol geblazen, rijbewijs kwijt voor 5 jaar en van vooraf aan beginnen met programma). Tuurlijk heb ik het verdiend, de politieman die me na aanhouding in een cel opsloot en mij ook weer ‘bevrijdde’ zei toen: ‘een leermomentje’, inderdaad, 2 jaar, een aantal duizend euro’s lichter, maar IK ZAL HET NOOIT MEER DOEN. En nu verder met filmen en ik hoef niet gereden te worden…….

Ik was bezig opnames te maken voor een nieuw film idee  in een Brussels café.  En deze ‘man met hond’  zat urenlang, roerloos, naast mij en mijn camera. Ik moest gewoon een foto maken van het hondje en zijn baasje. Ze bleven zitten zoals ze al de hele tijd zaten: roerloos en zonder een woord te zeggen.

Samen met Arnold-Jan Scheer – maker van de televisie serie ‘Wild Geraas’, een zoektocht naar de oorsprong van ons Sinterklaasfeest – 3000 km gereden voor twee-en een half uur opnames! Maar het was niet voor niets. We hebben een oeroude traditie gefilmd in een klein dorpje in de Pyreneeën. Het houdt verband met ons Sinterklaasfeest. Ook hier met roet zwart gemaakte gezichten en dat in dit hooggebergte.  Onze ‘Pieterbaas’ is blijkbaar niet de enige met een zwart geschminkt gezicht.

Hermien, de ex vrouw van Jantje, uit de film ‘Foute Vrienden’ is op 9 februari j.l. in verzorgingshuis ‘De Klinkert’ in Amsterdam overleden. De laatste keer dat ik Hermien bezocht is 6 weken geleden, een maand voor haar overlijden, het ging toen al niet goed. Zij kon geen sigaret meer vasthouden, het praten ging ook heel moeilijk. De verzorgers van ‘De Klinkert’ konden mij niet bereiken en heb dus geen afscheid van haar kunnen nemen, iets wat ik heel spijtig vind. Toch ben ik – en ik weet zeker dat Hermien het daar mee eens zal zijn – de mensen van het verzorgingshuis heel dankbaar voor de ongelofelijk liefdevolle verzorging van Hermien. Vooral alle credits aan Rita en Hermien’s vrijwilligster, maar zeker ook alle anderen.