Ik werd gisteren opgebeld door een dame van ‘Op 2’ of ik toestemming geeft voor het vertonen van de kerstscène met Lou en Tiny uit 2007. ‘Natuurlijk’, zei ik. SBS had me al eerder gebeld daarover. En gaf ze hetzelfde antwoord. Ik herinner me nog goed hoe de scène tot stand kwam. Ik had toen een kantoor in Rotterdam, samen met Debbie Kleijn en Jan Katsma. En was bezig met een serie over ‘Nooddorp’, de wijk vlakbij vliegveld Zestienhoven. Waarom? Ik kreeg een tip dat ‘geen politieman in het dorp durft’. Dat leek me wel wat. Zo begon ik de serie, voor SBS. Zo gingen een paar echtparen uit ‘het dorp’ heen en weer met de veerboot naar Newcastle. Ik ging mee met de camera. Dat werd van seconde 1 een zuippartij ‘van hier tot Tokyo’. De volgende ochtend stond het gezelschap aan de toog van een pub in Newcastle. Één man viel me meteen op. Je raadt het al. Lou. Ik wist het meteen, ‘dat is ’em’. Zo begon ik Lou en Tiny uitgebreid te volgen. Lou was fantastisch voor mij, Tiny ook. Ik woonde in Almere en reed dus ‘heen en weer’ tussen Almere en Rotterdam. Vaak belde Lou me tegen de avond op, ‘of ik zin had mee te eten’. Al snel zaten Debbie en ik in de perikelen van het gezin. Zo ging het richting Kerstmis. Debbie wist dat die vrijdagmiddag Lou de kerstboom zou optuigen. Ik had eigenlijk geen zin, gewoon geen zin. Maar natuurlijk ging ik toch. Het resultaat wordt vanavond voor de zoveelste keer vertoond. Zowel Tiny als ik lachten ons blauw. Op een gegeven ogenblik ging Lou wat versierselen ophangen aan de deurstijl. Ik wist van tevoren dat ik de camera niet recht kon houden van de slappe lach. Dus gebruikte ik een statief. En inderdaad, bij het ophangen vielen de versierselen op het gezicht van Lou. ‘GODVERDEGODVER’. Ik en Tiny bestierven het. Snel daarna zou het door SBS uitgezonden worden, om 12.00 ‘s nachts. ‘Weggeprogrammeerd’, zoals ik dat noem. Maar Jan (Katsma) kreeg het idee de scène alvast op You Tube te zetten. En ja hoor, al snel een miljoen hits, nu iets van 7 miljoen, werd daarna opgebeld door Gordon, Jenssen etc. Er verschenen op You Tube allerlei filmpjes met Lou en Tiny. En wat ik gedraaid had, werd verknipt in allerlei versies. Zelfs zag ik een andere maker en producent onder mijn gedraaid materiaal. Maar goed. Ik hield er niks aan over. En Lou en Tiny nog wat reisjes, ook veel plezier. Ik heb Lou nog in het verzorgingshuis bezocht. Hij was dement. Tiny is dit jaar overleden. Debbie heeft haar in die laatste fase nog regelmatig bezocht. Het waren fantastische mensen, puur. Zijn gekanker was ‘echt’.

Lou en Tiny, zijn zoon (uiterst rechts) en zijn (inmiddels ex)man (uiterst links), tijdens het carnaval in Heerlen, 2006.

Vanavond om 23.00 via NPO2 wordt mijn film ‘Rob Scholte Museum tijdelijk gesloten’ uitgezonden. Vooral kijken. En ben benieuwd naar de reacties.

Tijdens de ontruiming in april 2018 bidt Rob Scholte voor Den Helder. Marc Nihot protesteert.

Alweer iemand die belangrijk in mijn leven is, overleden. Beetje laat dit bericht, op 30 oktober j.l. is hij overleden. Het is de Katholieke pastor Tol. Hij was er altijd, vooral ook met de minder leuke dingen in het leven. Zoals bij het overlijden van mijn broer Harry in 1974. In de film over mijn broer, ‘Mijn geniale broer Harry’ wordt pastor Tol geïnterviewd. De film over zijn geliefde kerk en parochie, de O.L.V. van Goede Raad, waarin hij een hoofdrol zal spelen, zal in 2021 of 2022 gerealiseerd worden. Met of zonder financiële ondersteuning. Ik heb de Kerstmis, voorgegaan door Tol, in 2011, 2013, 2014 (laatste Kerstmis in ‘De Goede Raad kerk’) gefilmd. Een compilatie daarvan zal ik op You Tube zetten, in elk geval voor 1ste kerstdag.

Pastor Tol tijdens de communie.

Ik hoor net dat Lilian, een personage uit onze film ‘Afrikaanse Bruid’ is overleden. Afgelopen zondag in een ziekenhuis in Ukunda, Kenia. Ik schrok, ze was een tijdje een ‘relatie’ van Gilbert, onze hoofdpersoon. Ik kende haar twee jaar ongeveer. Altijd aardig en lief, ook genuanceerd. Ze had  humor. Ze zocht het geluk in Ukunda, de liefde. Ik denk niet dat ze het gevonden heeft. Zoals zovele mensen, vrouwen in Kenia, had ze het moeilijk, elke dag weer overleven. Toch was ze altijd optimistisch. Tragisch.

Lilian, de gedroomde laatste bruid van Gilbert

Afgelopen zondag 20 september heb ik de aanslag op de NSB’er Speijer de Graaf voor de Beverwijkse Wijkertoren in scène gezet. Daarbij fantastisch geholpen vrijwilligers. De verzetsmensen Jan Bonekamp en Henk Pools beschoten hem op die plek op 14 april 1944. De NSB’er bezweek later aan zijn verwondingen. Beide verzetsmensen ontsnapten op de fiets. Henk van Wijngaarden, toen een jongeman, hoorde van ver ‘fietsendief, fietsendief’. Hij rende naar de kruising Baanstraat, Kloosterstraat. Henk probeerde Jan Bonekamp tegen te houden, maar dat lukte niet. Na de aanslag schreven beide NSB-burgemeesters van Beverwijk en Velsen een brief aan de SS ‘dat het nu tijd was voor represailles, deze aanslag was de  druppel’. Twee dagen na de aanslag vond de enorme razzia plaats, bijna 500 jongens werden opgepakt en verdwenen in de arbeidskampen in Duitsland…… Vele kwamen niet terug. Op 16 april 2021 is dit te zien in de vernieuwde versie van ‘Oorlog tot in het graf’. In bioscoop Cineworld in Beverwijk. Later in mei volgt een Duitse première.

krantenartikel Noordhollands Dagblad, 21 september 2020

Mijn geliefde neef, Dirk van de Molen, is op 11 september j.l. overleden. Kunstenaar, en maakte het mooiste smeedwerk. Al jaren woonde Dirk met zijn geliefde vrouw Mieke, in een zelf gebouwd huisje. Zijn tafel stond precies op één van de bronnen van de Seine. Vlakbij het Franse stadje Saulieu (50 km ten noordwesten van Dijon). In de prachtige, zachte Morvan. Zijn schilderkunst was voor mij onovertroffen. Zijn visie op de ‘mens’, samenleving fascineerde me steeds weer. Een vrije geest, iemand die je zelden tegen komt. Ik, en velen met mij, zullen hem missen. Het leven wordt weer iets ‘leger’.

Dirk van der Molen, 16 augustus 2017

Leo Somers, jarenlang dakloos, een ‘zwerver’. Maar niet een ‘zwerver’ in negatieve zin. Hij had een ontzettend drang naar ‘vrijheid’. Het was ook een vlucht. Hij heeft het in zijn jeugd niet makkelijk gehad. Hij is geboren en getogen in Heerlen. En afgelopen 13 maart j.l. overleden in zijn woning in Heerlen. Leo was mijn hoofdpersonage in de serie ‘Ontheemd’. In 1997 uitgezonden door de NCRV. Ik reisde met Leo tijdens de opnames mee. Met een klein cameraatje. En ook soms ‘meeslapen’, bij het Leger des Heils, of waar dan ook. We mochten elkaar heel graag. Leo was  een rustige man. Enerzijds ernstig, filosoferend over het leven, anderzijds grapjes maken, vrolijk. En erg katholiek, wel op een vrolijke manier. Hij had zijn vaste adressen bij pastoors, voor wat eten, soms wat geld en overnachten. We gingen in 1996 bij zijn dochter Angelique en haar man Marc op bezoek. Een warm bezoek, ik heb het gefilmd. Na het filmen kreeg Leo lichamelijke klachten, hij moest zijn ‘vrijheid’ inleveren. Maar wonderwel lukte het hem zich te vestigen. In een huisje in Heerlen, later een flatje. In april j.l. heb ik in een blog over Leo geschreven, als ‘een echte’, geen ‘nagemaakte’. Met een foto erbij. Op dat moment was Leo al een maand overleden. Zijn dochter Angelique heeft mij voor de begrafenis proberen te bereiken. Tevergeefs. Ik vind het erg dat ik Leo voor zijn overlijden niet meer bezocht heb. Ik had het Leo beloofd. “Sorry, Leo, echt sorry, ik weet nu van Angelique dat je om mij vroeg voor je dood. We hebben samen een mooie tijd gehad. Bijvoorbeeld 2 kamers in Hotel Stein geboekt, in een heerlijk bed en natuurlijk ‘s avonds een feestje gevierd aan de bar . Op kosten van de productie. Ik zal je missen”. Maar gelukkig zijn er nog zijn lieve dochter Angelique en Marc. Hierbij een link van het filmpje wat op de Leo’s uitvaart is vertoond. Silas, de zoon van Angelique en Marc heeft het gemonteerd.  Het zijn de in 1996 door mij gedraaide beelden en te zien in de serie ‘Ontheemd’ (te verkrijgen bij mij op dvd, www.roydames.nl). Ik zal het materiaal digitaliseren.

https://www.facebook.com/angelique.diddensomers/videos/2551012631814004/

Leo (derde van links) op de Joodse begraafplaats met andere daklozen in Enschede, 1996.

Leo in een dorp in Brabant, 1996

Zoals Nuno, nu al ruim 15 jaar in TBS. Hij verdient gewoon weer te leven in onze samenleving…..

Nuno, 15 jaar in TBS

Veel mensen in deze corona-periode klagen dat ze opgesloten zitten. Natuurlijk vaak terecht. Maar laten we ook denken aan een vergeten groep. De mensen die in TBS-klinieken zitten. Natuurlijk zitten er mensen die hele ernstige misdaden gepleegd hebben. Maar ook mensen die minder ernstige delicten hebben gepleegd. En nog steeds vastzitten. Om wat voor reden ook. Een vergeten groep. Zij horen ook bij onze samenleving. Hoe moeilijk het ook voor iedereen is, dat te accepteren. Ik volg na mijn film ‘Max, een leven in TBS, weer twee van deze mensen. Mannen die al ruim 15 jaar vastzitten. Laten we ook aan hen denken. En ons openstellen voor hen, naar hen luisteren, en andersom ook.

Hierbij een foto uit mijn film ‘Max, een leven in tbs’, 2019.

Max verlaat zijn woning in Almelo, 2017

Ik heb, in samenwerking met wat andere mensen, het plan opgevat door te gaan met een soort ‘nieuwe’ Willems Kantine. Maar wel op een andere manier. Op zijn Rotterdams. En met alles wat maar menselijk is. Vanuit een lokatie in het centrum van Rotterdam. Welke? Dat zien jullie straks. Wel natuurlijk op documentaire manier, tussen de mensen. Echte mensen natuurlijk, geen ‘nagemaakte’. Ik denk nu even aan mensen als Leo (op de foto in het midden). Op de onderstaande foto ergens in Brabant. Meer als 25 jaar geleden gefilmd. Een zelfgekozen zwerver. Hij leeft nog steeds. Woont al jaren op een vast adres in Heerlen. Eigenlijk tegen zijn zin het zwerversbestaan opgegeven.