Vandaag liet Jos Driessen, mijn vaste montage-man, mij de volledig kleur gecorrigeerde versie zien van ‘Oorlog tot in het graf’. In één woord ‘fantastisch’. Nu nog het één en ander inhoudelijk veranderen en er is een nieuw kindje geboren. Tenslotte veel sterkte aan iedereen in deze corona-tijd.
Jos Driessen laat de kleurgecorrigeerde film zien.
Wij waren begin deze week opnames aan het maken voor een korte trailer in Ieper en het gebied erom heen. Wij zijn Claire Felicie, fotografe (http://www.clairefelicie.com), ex-VN Afghanistan veteraan Niels Roelen(http://www.nielsroelen.com), Unifil veteraan Armand en ex VN vredesonderhandelaar Charles Petrie. Charles onderhandelde met de strijdende partijen in Afghanistan, Irak, Rwanda, Syrië.
We gaan een motortrip maken van Den Haag naar Koerdistan en terug via Rusland, Polen, Nederland. Aan de hand van onderlinge gesprekken en met lokale slachtoffers, nabestaanden etc. van vroegere en hedendaagse slagvelden proberen wij inzicht te krijgen en verschaffen in oorlog en vrede. Is er in de toekomst vrede mogelijk? Of zal de mens altijd oorlog voeren? We maken de trailer voor financiering van het project. Naar omroepen en fondsen. We gaan ook een internationale crowdfunding doen. Daar zal ik binnenkort over berichten. Dus zegt het alvast voort! Graag delen! Deze film moet gemaakt worden en wordt ook gemaakt.
Nu wat er dinsdag tijdens opnames gebeurde. Eerst ontmoeten we per toeval Martin Harley uit Wales. Zijn familie wist niets van zijn oud-oom, George Henry Harley. Hij was als het ware tijdens de Eerste Wereldoorlog in rook opgegaan. Martin is 10 jaar geleden met onderzoek begonnen deze verdwenen oom te zoeken. En dat is gelukt. Het graf en andere bijzonderheden over zijn leven en dood heeft Martin teruggevonden. George Henry Harley is nabij Ieper op 15 oktober 1917 gesneuveld. En natuurlijk heb ik dat gefilmd tussen de oude, nog bestaande, loopgraven uit de Eerste Wereld Oorlog. En Claire heeft de foto’s gemaakt.
Militaire graven vlakbij Ieper. Foto: Claire Felicie
Martin Harley, met foto van gesneuvelde oom. Foto: Claire Felicie.
George Henry Marley, gesneuveld in 1917 nabij Ieper, België.
George Henry Harley, gesneuveld op 15 oktober 1917. Begraven op de Huts Cementry nabij Ieper, België.
Daarna wilde ik hoe dan ook een shot maken, wel midden in de modder. En ja hoor, ik ging onderuit. Armand heeft het gefilmd, dus hierbij, https://vimeo.com/manage/395925843, https://www.youtube.com/watch?v=KInKX7upHeg
Mijn nieuwste film, Afrikaanse Bruid, is in de bioscoop te zien vanaf 25 maart a.s. Ik denk wel dat je kan zeggen dat de film controversieel is en heftige reacties zal opleveren. Dus komt allen. https://vimeo.com/377532059
Gisterenavond loop ik langs de kranten in de supermarkt in de Bijlmer. En van wie zie ik een grote foto op de voorpagina van het AD? Igor!!!! Igor Malitsky, de man die ik al 5 jaar volg met de camera. Ik heb hem afgelopen maandag al in het NOS journaal gezien in het item over ’75 jaar Auschwitz bevrijd’. Igor, 96 jaar. De grote hongersnood in de dertiger jaren in de Oost Oekraïne overleeft. In de Tweede Wereldoorlog opgepakt. Naar Theresienstadt getransporteerd, daarna Auschwitz I, Auschwitz Birkenau. Naar Mauthausen getransporteerd en tenslotte uit ontsnapt. Meteen daarna door het Sovjetleger gerekruteerd. Overgebracht naar het Japanse front. Daar gevochten. Moet je je voorstellen, eerst een paar jaar de meest verschrikkelijke concentratiekampen overleefd, en dan meteen knokken tegen de Japanners…. Aan het einde van de oorlog terug naar de Oekraïne, professor in de techniek geworden, les gegeven aan de universiteit. En nu geeft hij voorlichting aan iedereen die het wil horen, dat ‘iedereen gelijk is’. Maar wel, tot voor kort, dagelijks twee keer vijf trappen op en neer naar zijn kleine, oude flatje in onvervalste sovjetstijl. Want ook Igor moet boodschappen doen. Nu heeft Igor een betere flat. En gelukkig op de begane grond. De film over Igor wil ik, samen met journalist Peter Tivikov en natuurlijk Igor, dit jaar graag afmaken. Het levensverhaal van Igor Malitsky.
En voor mijn Oekraïnse vrienden een vertaling in het Russisch:
Игорь Малицкий на первой полосе AD и в новостях NOS.
Вчера вечером я прошёл мимо газет в супермаркете в Байлмере. И от кого я вижу большое фото на первой странице AD? Игорь !!!! Игорь Малицкий, человек, за которым я слежу с камерой уже 5 лет. Я видел его в новостях NOS в прошлый понедельник в статье о «75 лет освобождения Освенцима». Игорь, 96 лет. Великий голод в тридцатые годы на востоке Украины сохраняется. Подобраны во время Второй мировой войны. Транспортируется в Терезиенштадт, затем Освенцим I, Освенцим Биркенау. Транспортировали в Маутхаузен и наконец сбежали. Сразу после этого был завербован советской армией. Переведен на японский фронт. Воевал там. Представьте себе, сначала выжить в самых ужасных концентрационных лагерях в течение нескольких лет, а затем сразу же сражаться с японцами … По окончании войны вернулся на Украину, стал профессором технологии, преподавал в университете. И теперь он дает информацию всем, кто хочет услышать, что «все равны». Но до недавнего времени два раза в день поднимались и спускались по двум лестничным пролетам в его небольшую, старинную квартиру в советском стиле. Потому что Игорь тоже должен ходить по магазинам. Теперь у Игоря квартира получше. И, к счастью, на первом этаже. Я хотел бы закончить фильм об Игоре в этом году вместе с журналистом Петром Тивиковым и, конечно, Игорем. История жизни Игоря Малицкого.
Igor Malitsky in het AD, 28 januari 2020
Er gebeurt weer veel. De film over Rob Scholten, de première is op het Nederlands Filmfestival, daarna op televisie. Daarna de serie over ’25 jaar Foute Vrienden’, een epos over meer dan 25 jaar over ‘de gabbers uit Amsterdam Oost’. Ook hoop ik, samen met Arnold Jan Scheer, dit jaar de film ‘Hart van Amsterdam’, af te maken. Het gaat over de oorsprong van de georganiseerde criminaliteit. De film komt in de bioscoop. We zoeken nog geld en overwegen sterk een crowdfund-actie te ondernemen. Dan volg ik al 20 jaar ofzo een vluchtelingenfamilie in Georgië, en de 94-jarige Igor uit de Oekraïne. Beide films hebben nog geen omroep, maar die wil ik ook zo snel mogelijk afmaken. En dan nog lange documentaire, als kers op de taart. Dat vertel ik later nog wel. Had daar een omroep voor een paar jaar geleden, maar moest herschrijven. En daar had ik geen tijd voor.
En we zijn bezig aan de voorbereiding van een film, serie over ‘Oorlog en Vrede’. Met drie mensen ondernemen we een motorrit van Den Haag naar Koerdistan en via Rusland weer terug. We bezoeken de voormalige-en hedendaagse slagvelden. De hoofdpersonen, de motorrijders, zijn allemaal getekend door hun eigen oorlogservaringen. Op hun manier. Charles Petrie, ex-VN vredes-onderhandelaar, aanwezig o.a. bij de massamoord in Rwanda. 32 van zijn medewerkers werden vermoord. Op aanwijzing van het VN-hoofd ter plaatse. Een Hutu. Charles nam jaren later ontslag bij de VN. Hij kon het niet met zijn geweten verenigen dat zijn vroegere baas in Rwanda op de loonlijst van de VN bleef staan. En nu in Parijs woont. Niels Roelen, een Afghanistan veteraan. Hij kon zich niet verenigen met het beeld wat de Nederlandse regering gaf aan de situatie in Afghanistan. En tenslotte Claire Felicie, fotografe van militairen in oorlogsgebieden en veteranen. Iemand die geloofd in ‘het goede van de mens’. In de kans op ‘vrede’. We willen de tocht dit jaar nog doen. Natuurlijk zoeken we geld. Ik zal de omroepen etc. benaderen. Een tweede mogelijkheid is crowdfunding. Het is een project met een allesoverheersende gedachte, ‘Oorlog of Vrede’. Door het oog van deze drie mensen. En in gesprek met historici, getuigen, nabestaanden, politici. En ‘gewone mensen langs de weg’. Vaak de belangrijkste.
Charles Petrie met de VN -secretaris generaal
Claire Felicie, fotografe
Niels Roelen, Afghanistan veteraan
Er is veel gebeurt: de film over de razzia in de IJmond, ‘Oorlog tot in het graf’, is gerealiseerd en heeft 5 weken in bioscoop Cineworld in Beverwijk, gedraaid. De film zal de komende maanden filmischer en vollediger gemaakt worden, en tevens een korte 55 minuten televisie versie. Er zal een première van de Duitstalige versie in november a.s. in Merseburg, Duitsland plaatsvinden.
Afgelopen 17 juni is de film over de tbs-er Max, ‘Max, een leven in tbs’, uitgezonden door Vara/Bnn. Ik blijf Max volgen met de camera en ben van plan volgend jaar of later een nieuwe versie te realiseren.
De film ‘Het Hart van Amsterdam’. Een lange documentaire over ‘het ontstaan van de georganiseerde criminaliteit in Nederland (op de Wallen)’. De film zal volgend jaar in de bioscoop te zien zijn. Onduidelijk is of het ooit op televisie komt.
En dan mijn/onze (met Jos Driessen) film ‘Afrikaanse Bruid’. Een film over de relatie tussen de Belgische Gilbert en Keniaanse Hellen. Een rollercoaster-achtige relatie. Ook een confrontatie tussen de Westerse-en Afrikaanse cultuur. De première zal plaatsvinden op 28 september a.s. tijdens het Nederlands Filmfestival. Ik beschouw het zelf als één van mijn meest controversiële films. Heb het gefilmd, zoals ‘het gebeurde’. Dus hou je vast.
Mijn meest succesvolle film ‘Foute Vrienden’ uit 2010, zal een 3 delig vervolg krijgen met ’25 jaar Foute Vrienden’. Eind 2020 zal de serie uitgezonden worden in samenwerking met de NTR op NPO2.
Een ander succes, ook in de jaren een cultserie geworden, ‘De Willems Kantine’ zal in samenwerking van ‘RTV Rijnmond’ ook een vervolg krijgen.
En daarnaast zijn andere producties in ontwikkeling en draai-stadium. Films die ik gemaakt wil zien worden. Ik beloof mezelf mijn blog een beetje bij te houden, zodat iedere geïnteresseerde een beetje op de hoogte blijft van mijn filmprojecten.
Ik heb, ondanks dat mijn bezwaren door de bezwarencommissie van Beverwijk en Heemskerk erkend waren, toch een negatief antwoord gekregen van de gemeenten. Om maar van Velsen/IJmuiden niet te spreken, dat is helemaal bizar. Ik vind het allemaal zo ‘raar’ dat ik de publiciteit zoek. Vind dat het publiek er recht op heeft inzicht te krijgen hoe de gemeenten mijn-en mogelijk andere subsidieverzoeken behandeld hebben.
Foto’s van de slachtoffers van de razzia op 16 april 1944 in Beverwijk en Velsen Noord. Het is een scene uit af te maken film ‘Oorlog tot in het graf’, waarvan de opnames in 2012 zijn begonnen en nog niet afgerond zijn.
Gisterenavond viel mijn mond open van verbazing! Ik zag Frans van den Heerik, en ome Jaap aan tafel zitten van DWDD. In 2013 heb ik de serie ‘Boksen op Zuid’ gemaakt, over de sportschool ‘Boxing ’82’ voor de NPS. Op een draaidag wilde een Vice-ploeg, ze maakte een portret over mijn werkwijze, mee naar de sportschool. Opnames maken. Geen probleem. Naderhand heb ik Vice nog diverse voorstellen gedaan voor series over andere sportscholen. Nooit meer iets van gehoord. Tot gisterenavond. Zou dit jatwerk zijn? Denk het wel, een belletje of mailtje naar mij toe zou al ok zijn. Maar nee, nooit iets gehoord. En natuurlijk in DWDD en de serie van Viceland de ‘hekjesgrap’ van Jaap.
Hierbij de inhoud van mijn serie, producent was Interakt:
Boksen op Zuid is een vierdelige serie van elk 25 minuten over de sociaal economische problemen in Rotterdam-Zuid. Rotterdam-Zuid is qua omvang het grootste achterstandsgebied van Nederland. Sinds 2012 is het Nationaal Programma Rotterdam-Zuid van start gegaan. Met dit programma willen overheid, gemeente Rotterdam en partijen als woningcorporaties en schoolbesturen de forse achterstanden in onderwijs, woningen en werkgelegenheid in Rotterdam-Zuid aanpakken. Maar hoe ervaren de bewoners van Rotterdam-Zuid hun leven? Tegen welke problemen boksen de bewoners op? Wat is de werkelijke situatie?
Centraal staat Frans van den Heerik, eigenaar van boksschool Boxing ’82, een boksschool in de Afrikaanderwijk, één van de probleemwijken van Rotterdam-Zuid. Iedereen kom je tegen in Boxing ’82: blank, zwart, hoog en laag opgeleid, jong en oud. De boksschool is Rotterdam-Zuid in het klein. In deel 1 staat de 80-jarige Katendrechter Jaap centraal, een fanatieke bokser die soms van een stemmetje in zijn hoofd zijn kop tegen een lantaarnpaal moet rammen. In deel 2 volgt Hasan een opleiding tot aardrijkskundeleraar. In deel 3 de Marokkaanse puber Jalal die droomt van een bokscarrière. En tenslotte in deel 4 de climax: het boksgala in Boxing ’82 waarin alle hoofdpersonen te zien zijn en Jalal zijn belangrijkste bokswedstrijd tot dan toe uitvecht. Zal hij het winnen?
In 1992 vluchten 250.000 etnisch Georgiërs uit de Georgische deelrepubliek Abchazië. Vele stierven tijdens de vlucht. Ze zochten vooral onderdak in Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Vele hotels, waarin tijdens de Sowjetperiode Russische toeristen en partijbonzen logeerden, stonden na de Georgische onafhankelijkheid leeg en verloederde snel. In één van die hotels vond de familie Gobejishili, die in de documentaire gevolgd wordt, onderdak. Het ‘Het Gulden Vlies’ hotel aan het meer van Tblisi. De familie bestaat uit: Rima (31), haar man Murmani (33) en zijn oude moeder (inmiddels overleden), Babushka (59, Rima’s moeder), Nodari (39, de neef van Babushka), Badri (35, de broer van Rima) en Maiko (10, dochter van Rima en Murmani). Ze zijn gevlucht uit Soechoemi, de hoofdstad van Abchazië. Rima was verpleegster en haar man boer. Ze woonden in een prachtig huis aan de Zwarte Zee kust. In een heerlijk klimaat. Kortom een goed leven. In het vluchtelingenhotel in Tbilisi daarentegen moeten ze het doen met een klein kamertje. En in de winter is het erg koud, het lekt tijdens de vele regens. De meeste mensen in het hotel komen uit hun straat in Soechoemi. In 1999 begon de maker te familie te volgen. In 2004 en 2013 keert hij terug. Hij zal dat in 2018 voor de laatste keer doen.
In de documentaire: In 1999 bezoekt de maker samen met Lydia Hoogstraaten en Hans Visser van de Pauluskerk de familie Gobejishvili in het zwaar verloederde hotel. Ze hebben bijna niks, een beetje geld om meel te kopen, brood te bakken. De mannen, Murmani, Nodari en Badri zijn illegaal een stukje grond voor het hotel gaan bebouwen. Tomaten, groente, later koeien. Alle vluchtelingen in het hotel krijgen wat geld van de Rotterdamse Pauluskerk voor aanschaf van lakens, olie. Louter om te overleven. De meeste mensen in het hotel kennen elkaar, komen uit dezelfde straat in Soechoemi. Dochter Maiko gaat elke dag naar school in Tbilisi, ze wil later ‘engels’ studeren. Omdat Maiko één van de weinige kinderen is in het hotel, wordt ze opgevoed door veel van haar vroegere buren uit Soechoemi. Veel vluchtelingen zijn nog getraumatiseerd door de etnische zuivering in hun vroegere geboortestad. De toenmalige president Shevardnadze doet weinig voor de vluchtelingen, ondanks zijn beloften.
Het is 2004. Maiko heeft haar droom, engels studeren, laten varen. Ze wil geld verdienen, een baan zoeken, maar dat lukt maar moeilijk. Ze zit veel thuis. Babushka heeft het stukje grond stiekem uitgebreid, ze er nu woont met Nodari. Murmani probeert wat geld te verdienen met zijn koeien. Er is meer groente, kippen en aardappelen die de mannen proberen te verhandelen. Wijn wordt geproduceerd voor eigen gebruik. Ze klagen dat de regering Saakasvjili niets voor hun doet. Hij heeft wel een groot paleis voor zichzelf en zijn Nederlandse vrouw Sandra neergezet.
In 2013 is Maiko getrouwd met Zura en heeft inmiddels 2 zoontjes: Giorgi (7), David (6). Maiko woont nu in een flatje in Tbilisi, ze werken allebei. Rima let ‘s middags op de kinderen en de moeder van Murmani logeert ook regelmatig bij haar klein-kleinkinderen. Rima en Murmani leven momenteel van het inkomen van Maiko en Zura, en het stukje grond. In het hotel zijn in de loop der jaren veel kinderen geboren, overal hoor je ze spelen en ruzie maken. Veel kinderen van de oorspronkelijke vluchtelingen trouwen met met elkaar en blijven in het hotel wonen. Er zijn verkiezingen, de familie hoopt dat de corrupte president Saakasjvili afgezet wordt. De hele familie juicht bij de televisie als zijn opponent, Giorgi Margelasjvili, wint. Het geeft hoop voor de toekomst. Maar sinds de inval van het Russische leger in Georgië in 2008, zit de schrik er weer goed in. De hele familie eet elke dag in het huisje voor het hotel van Babushka. Met volop eigen geproduceerde wijn.
Dit jaar zal de maker weer de familie bezoeken. Maiko heeft een dochter erbij en de moeder van Murmani is inmiddels overleden. Babushka wordt erg oud, het zal met haar ook niet lang duren. Hoe moet het dan met de zwak begaafde Nodari? Er wordt in het hotel veel gedronken, veel ruzies en vechtpartijen zijn aan de orde van de dag. Iedereen is ouder geworden, het is Rima, Murmani en Babushka aan te zien.
Het is een film over vluchtelingen, die ondanks hun heimwee naar hun vroegere omgeving, een nieuw leven proberen op te zetten. Ze blijven bij elkaar, in het hotel. De meeste kinderen trouwen met elkaar in het hotel, enkele ‘vliegen uit’. Er is weinig veranderd in die 24 jaar dat ze ‘hun’ Abchazië hebben verlaten. Het hotel ziet er nog precies zo uit, ook dezelfde buren uit die vroegere straat in Soechoemi. Alleen zijn ze zelf veel ouder geworden. Een illusie armer, namelijk een goed bestaan in Tbilisi opbouwen. Ze hebben hun hoop gevestigd op hun kinderen en klein kinderen. Zoals Maiko?
4 generaties van de familie Gobejishvili, 2013
Murmani en zijn inmiddels overleden moeder, 2013
Babushka in haar huisje, 2013
Rima (l), Babushka (m) en Murmani (r), 2013
Slachtoffers van loverboys verkeren vaak in een onbegrepen tweestrijd: tussen de liefde voor hun loverboy en de wetenschap dat ze worden gedwongen tot prostitutie. Roy Dames volgde enkele van deze meisjes in hun verwoede pogingen los te komen van hun loverboys. Anita de Wit staat centraal. Anita is zeer omstreden binnen de hulpverlening, ze zegt alles wat haar goeddunkt: ‘Ik wil en krijg toch geen subsidie en dat geeft me de vrijheid het op mijn manier te doen.’ Haar belangrijkste motivatie haalt ze uit de strijd van haar dochter. Anita’s ex-man heeft haar dochter seksueel misbruikt en sindsdien is het bergafwaarts met haar gegaan. De eeuwige tweestrijd van haar dochter met haar loverboys vormt Anita’s belangrijkste inspiratiebron voor haar strijd tegen gedwongen prostitutie.
Een documentaire-serie uit 2011.
Dossier Loverboys, 2011