Vanmorgen hoorde ik van de echtgenoot van Luuk Smid dat hij in 2020 was overleden. Een schok. Ik vond het al vreemd dat hij in 2020 niet reageerde op mijn e-mails.
Hij had een belangrijk aandeel in de totstandkoming van de film. Als verteller over het oorlogsverleden van zijn vader. Hij was jarenlang daarnaar op zoek geweest. En bijzonder precies daarin. Hij leerde zijn vader pas echt kennen door de brieven die hij had achtergelaten. Voor de tweede versie van de film wilde hij ook nog een aantal zaken uitzoeken. Dat is er niet meer van gekomen. Er is voor mij, en ik denk voor anderen ook, een hele sympathieke man heengegaan. “Luuk, ik hoop dat je op 30 mei vanuit een heerlijke plek boven, kan meekijken. En nog ontzettend veel dank voor je inzet”.
