Afgelopen zondag 20 september heb ik de aanslag op de NSB’er Speijer de Graaf voor de Beverwijkse Wijkertoren in scène gezet. Daarbij fantastisch geholpen vrijwilligers. De verzetsmensen Jan Bonekamp en Henk Pools beschoten hem op die plek op 14 april 1944. De NSB’er bezweek later aan zijn verwondingen. Beide verzetsmensen ontsnapten op de fiets. Henk van Wijngaarden, toen een jongeman, hoorde van ver ‘fietsendief, fietsendief’. Hij rende naar de kruising Baanstraat, Kloosterstraat. Henk probeerde Jan Bonekamp tegen te houden, maar dat lukte niet. Na de aanslag schreven beide NSB-burgemeesters van Beverwijk en Velsen een brief aan de SS ‘dat het nu tijd was voor represailles, deze aanslag was de  druppel’. Twee dagen na de aanslag vond de enorme razzia plaats, bijna 500 jongens werden opgepakt en verdwenen in de arbeidskampen in Duitsland…… Vele kwamen niet terug. Op 16 april 2021 is dit te zien in de vernieuwde versie van ‘Oorlog tot in het graf’. In bioscoop Cineworld in Beverwijk. Later in mei volgt een Duitse première.

Mijn geliefde neef, Dirk van de Molen, is op 11 september j.l. overleden. Kunstenaar, en maakte het mooiste smeedwerk. Al jaren woonde Dirk met zijn geliefde vrouw Mieke, in een zelf gebouwd huisje. Zijn tafel stond precies op één van de bronnen van de Seine. Vlakbij het Franse stadje Saulieu (50 km ten noordwesten van Dijon). In de prachtige, zachte Morvan. Zijn schilderkunst was voor mij onovertroffen. Zijn visie op de ‘mens’, samenleving fascineerde me steeds weer. Een vrije geest, iemand die je zelden tegen komt. Ik, en velen met mij, zullen hem missen. Het leven wordt weer iets ‘leger’.

Leo Somers, jarenlang dakloos, een ‘zwerver’. Maar niet een ‘zwerver’ in negatieve zin. Hij had een ontzettend drang naar ‘vrijheid’. Het was ook een vlucht. Hij heeft het in zijn jeugd niet makkelijk gehad. Hij is geboren en getogen in Heerlen. En afgelopen 13 maart j.l. overleden in zijn woning in Heerlen. Leo was mijn hoofdpersonage in de serie ‘Ontheemd’. In 1997 uitgezonden door de NCRV. Ik reisde met Leo tijdens de opnames mee. Met een klein cameraatje. En ook soms ‘meeslapen’, bij het Leger des Heils, of waar dan ook. We mochten elkaar heel graag. Leo was  een rustige man. Enerzijds ernstig, filosoferend over het leven, anderzijds grapjes maken, vrolijk. En erg katholiek, wel op een vrolijke manier. Hij had zijn vaste adressen bij pastoors, voor wat eten, soms wat geld en overnachten. We gingen in 1996 bij zijn dochter Angelique en haar man Marc op bezoek. Een warm bezoek, ik heb het gefilmd. Na het filmen kreeg Leo lichamelijke klachten, hij moest zijn ‘vrijheid’ inleveren. Maar wonderwel lukte het hem zich te vestigen. In een huisje in Heerlen, later een flatje. In april j.l. heb ik in een blog over Leo geschreven, als ‘een echte’, geen ‘nagemaakte’. Met een foto erbij. Op dat moment was Leo al een maand overleden. Zijn dochter Angelique heeft mij voor de begrafenis proberen te bereiken. Tevergeefs. Ik vind het erg dat ik Leo voor zijn overlijden niet meer bezocht heb. Ik had het Leo beloofd. “Sorry, Leo, echt sorry, ik weet nu van Angelique dat je om mij vroeg voor je dood. We hebben samen een mooie tijd gehad. Bijvoorbeeld 2 kamers in Hotel Stein geboekt, in een heerlijk bed en natuurlijk ‘s avonds een feestje gevierd aan de bar . Op kosten van de productie. Ik zal je missen”. Maar gelukkig zijn er nog zijn lieve dochter Angelique en Marc. Hierbij een link van het filmpje wat op de Leo’s uitvaart is vertoond. Silas, de zoon van Angelique en Marc heeft het gemonteerd.  Het zijn de in 1996 door mij gedraaide beelden en te zien in de serie ‘Ontheemd’ (te verkrijgen bij mij op dvd, www.roydames.nl). Ik zal het materiaal digitaliseren.

https://www.facebook.com/angelique.diddensomers/videos/2551012631814004/

 

Zoals Nuno, nu al ruim 15 jaar in TBS. Hij verdient gewoon weer te leven in onze samenleving…..

 

Veel mensen in deze corona-periode klagen dat ze opgesloten zitten. Natuurlijk vaak terecht. Maar laten we ook denken aan een vergeten groep. De mensen die in TBS-klinieken zitten. Natuurlijk zitten er mensen die hele ernstige misdaden gepleegd hebben. Maar ook mensen die minder ernstige delicten hebben gepleegd. En nog steeds vastzitten. Om wat voor reden ook. Een vergeten groep. Zij horen ook bij onze samenleving. Hoe moeilijk het ook voor iedereen is, dat te accepteren. Ik volg na mijn film ‘Max, een leven in TBS, weer twee van deze mensen. Mannen die al ruim 15 jaar vastzitten. Laten we ook aan hen denken. En ons openstellen voor hen, naar hen luisteren, en andersom ook.

Hierbij een foto uit mijn film ‘Max, een leven in tbs’, 2019.